Manex Mantxola - Korrikaren koordinatzailea Goierri Garaian
Mantxola (Urretxu, 1991) euskal filologoa da eta bertsotan ere aritzen da. Goierri garaian ez dago AEKko euskaltegirik eta horrek erreferentzia espaziorik gabe lan egitera behartu duela nabarmendu du.
Nolatan Korrikako koordinatzaile?
Lagun bati zegokion baina berak ezin izan zuen eta koordinatzaile lanak nire gain hartzea eskaini zidan. Nik baiezkoa eman nion.
Zein izan da orain artean Korrikarekin izan duzun lotura?
Nik uste adinaren arabera ezberdin bizitzen dela. Haurra nintzela eskolako irteera bat bezala hartzen nuen; sanblasetan elizara bedeinkatzera joatea bezala. Hazi ahala eta norbera politizatzen hasten den neurrian ekintza politiko bat bezala hartu, aldarriz jositako elastikoa jantzi, eta korrika egiten genuen.
Korrika ekintza politikoa da?
Bai, noski. Bi hizkuntza elkarrekin bizi direnean eta bien arteko harremana ez bada parekidea, azpiratuta dagoen hizkuntzaren alde egitea hautu politikoa da.
Gasteizera ikastera iritsi berritan, zeinen gutxi entzuten zen euskara harritu ninduen. Haur bati entzun eta poza hartzen nuen, opari bat zen. Korrika pasatzen zenean, ordea, Gasteizen euskara egon bazegoela konturatzen zinen eta Gasteiz euskaldun bat irudikatu ahal zenuen.
Goierri garaian ez dago AEKko euskaltegirik. Traba al da hori antolaketa lanetan?
Neurri batean bai. Esango nuke jende askok Korrika euskararekin lotzen duela, eta sarritan AEKrekin ahaztu egiten garela. Zumarragan egon zen euskaltegia, kartelarekin akordatzen naiz, balkoi batetik zintzilik.
Gainontzeko tokietan euskaltegia badago eta materiala banatu edo dena delakorako erreferentzia hori badauka jendeak. Neurri batean handicap bat da hemen ez egotea.
Nondik hasi zinen lanean?
Ibilbidea zehaztu, herri bakoitzean batzordeak osatu eragileekin, eskoletara bisitak egin, kilometroak saldu… Nik beste edozertarako ezingo nituzke komertzial lanak egin, ez zaizkit batere gustatzen diru kontuak, are gutxiago neure dirua ez bada. Korrikan sinesten dudalako saldu ahal ditut kilometroak.
Jendearen aldetik zein jarrerarekin topatu zara?
Urtez urte antzeko jendea aritzen da gurean. Elkarlana da. Ez da saltzaile eta erosle, koordinatzailea eta eragileak baizik; denok gaude alde berean. Eskualde batzuetan jende anitza elkartzen da, gurean gehienbat eskoletako jendea mugitzen da eta pare bat pertsona gehiago betidanik militatu dutenak euskararen eremuan. Agian euskaltegi bat bagenu ezberdina litzateke, bertako ikasleak mugituko lirateke, gune bat izango lukete identifikatzeko…
Nola sentitzen zara Korrika iristen den egunerako?
Beldur irrazional bat daukat, ez dakit zer den eta gaizki atera daitekeen horren gainekoa. Egunak aurrera, dena dela, beldur irrazional hori areagotzen bada ere, beldur arrazionalak gutxituz doaz eta eskertzekoa da. Iruñean ikusten dut nire burua, igandean, dena ongi atera denaren pozarekin.
Nolatan Korrikako koordinatzaile?
Lagun bati zegokion baina berak ezin izan zuen eta koordinatzaile lanak nire gain hartzea eskaini zidan. Nik baiezkoa eman nion.
Zein izan da orain artean Korrikarekin izan duzun lotura?
Nik uste adinaren arabera ezberdin bizitzen dela. Haurra nintzela eskolako irteera bat bezala hartzen nuen; sanblasetan elizara bedeinkatzera joatea bezala. Hazi ahala eta norbera politizatzen hasten den neurrian ekintza politiko bat bezala hartu, aldarriz jositako elastikoa jantzi, eta korrika egiten genuen.
Korrika ekintza politikoa da?
Bai, noski. Bi hizkuntza elkarrekin bizi direnean eta bien arteko harremana ez bada parekidea, azpiratuta dagoen hizkuntzaren alde egitea hautu politikoa da.
Gasteizera ikastera iritsi berritan, zeinen gutxi entzuten zen euskara harritu ninduen. Haur bati entzun eta poza hartzen nuen, opari bat zen. Korrika pasatzen zenean, ordea, Gasteizen euskara egon bazegoela konturatzen zinen eta Gasteiz euskaldun bat irudikatu ahal zenuen.
Goierri garaian ez dago AEKko euskaltegirik. Traba al da hori antolaketa lanetan?
Neurri batean bai. Esango nuke jende askok Korrika euskararekin lotzen duela, eta sarritan AEKrekin ahaztu egiten garela. Zumarragan egon zen euskaltegia, kartelarekin akordatzen naiz, balkoi batetik zintzilik.
Gainontzeko tokietan euskaltegia badago eta materiala banatu edo dena delakorako erreferentzia hori badauka jendeak. Neurri batean handicap bat da hemen ez egotea.
Nondik hasi zinen lanean?
Ibilbidea zehaztu, herri bakoitzean batzordeak osatu eragileekin, eskoletara bisitak egin, kilometroak saldu… Nik beste edozertarako ezingo nituzke komertzial lanak egin, ez zaizkit batere gustatzen diru kontuak, are gutxiago neure dirua ez bada. Korrikan sinesten dudalako saldu ahal ditut kilometroak.
Jendearen aldetik zein jarrerarekin topatu zara?
Urtez urte antzeko jendea aritzen da gurean. Elkarlana da. Ez da saltzaile eta erosle, koordinatzailea eta eragileak baizik; denok gaude alde berean. Eskualde batzuetan jende anitza elkartzen da, gurean gehienbat eskoletako jendea mugitzen da eta pare bat pertsona gehiago betidanik militatu dutenak euskararen eremuan. Agian euskaltegi bat bagenu ezberdina litzateke, bertako ikasleak mugituko lirateke, gune bat izango lukete identifikatzeko…
Nola sentitzen zara Korrika iristen den egunerako?
Beldur irrazional bat daukat, ez dakit zer den eta gaizki atera daitekeen horren gainekoa. Egunak aurrera, dena dela, beldur irrazional hori areagotzen bada ere, beldur arrazionalak gutxituz doaz eta eskertzekoa da. Iruñean ikusten dut nire burua, igandean, dena ongi atera denaren pozarekin. 