Baldin bazoaz
Taberna agur egiteaz nekatuta zegoen goizaldeko ordu horietan iritsi zen Amapola nire bizitzara. Ez zen sartu: hantxe geratu zen ate ondoan, hormaren kontra jarrita, harri hotza bere zain balego bezala. Barrutik kolorez josia dagoela erakusten duen ahots hori zuen, nik ni berriz txuri beltzean. Han geratzeko arrazoien bila zebilela esan zuen, baina beharrik ere ez Continue Reading
Taberna agur egiteaz nekatuta zegoen goizaldeko ordu horietan iritsi zen Amapola nire bizitzara. Ez zen sartu: hantxe geratu zen ate ondoan, hormaren kontra jarrita, harri hotza bere zain balego bezala. Barrutik kolorez josia dagoela erakusten duen ahots hori zuen, nik ni berriz txuri beltzean. Han geratzeko arrazoien bila zebilela esan zuen, baina beharrik ere ez zuela nabari zitzaion. Nik baietsi egin nion; gau gehiegi neramatzan ispiluan begiratzeko adorerik gabe.
Eskutik heldu ninduen oso natural. “Ez dut bizitza bakarrik ulertzen”, egin zuen marmar. Eta bat batean nik ere ez nuen nirea ulertzen bera gabe. Ekaitzaren ondoko lore usaina hartzen nuen. Abentura hutsa, baina lasaia. Edozein itsasotan igeri egiteko gai, bai eta nirean ere; beti hain iluna eta korapiloz betea.
Norabiderik gabe abiatu ginen. Beste zeruez hitz egin zidan, ezinezko opariez, inor egiten ausartzen ez den galderez. Nik ahal nuen moduan erantzuten nituen, trakets, urduri, bere azalarekin laztantzen berotuz. Berak presarik gabe barre egiten zuen. “Nora goaz hain agudo?” galdetu zuen. Nire nire mundu osoa geratu zen.
Haurra nintzenetik poltsikoan neraman harri bat oparitu nion. “Lurreko oroigarri” esan nuen, bere berezko distirarekin lehiatu ahalko balu bezala. Berak promesak gordetzen diren xamurtasunez gorde zuen. Ni berriz, bekatu gehiago nituen bizkar gainean: gezurrak esan nituen, lapurtu, itzalak jarraituz denbora galdu. Baina gau hartan Amapolak guztia hutsetik hasiko balitz bezala begiratu ninduen.
Zeruan ez zen ilargirik, baina bost axola. Berak behar adina argitzen zuen. Irteerarik gabeko kale horretako espaloiean eseri ginen. Hainbestetan bakarrik geratu nintzen kale hartan. Baina oraingoan ez. Oraingoan bere irribarrearekin, bere beroarekin, bere “esan berriro” harekin. Etxean bezala.
Egunsentiak bere lehen argi haria erakutsi zuenean, hura nahikoa zela pentsatu nuen: elkarren ondoan kaleak zeharkatu, eguzkia irteten den lekutik irteten dela ere; bere bihotza aurkitu arte edo ahaleginean nirea galdu.
Ez dakit bihar itzuliko den. Ez dakit bizitzak beste aukeraren bat emango ote digun. Baina gaurkoan, badakit ez naizela erabat itzalean geratuko. Behingoagatik sikiera, Amapolak erakutsi zidalako irteerarik gabeko kaleetan ere badaudela loratzen tematuta dauden loreak.
