Beldur bat
Goizero seietako esnatzen da, ordutegi biologikoak behar bezala lana egiteari aspaldi utzi bazion ere. Esnatu eta geldirik egoten da, barne eguraldi parte bat bailitzan hezurrak zeharkatzen dioten karraska abesbatzari adi entzunez: belaunak lainotuta, zeharkako haizea aldakan, euria iragartzen duen eskumuturreko dardara arina. Ez dago gaixo, inoiz ez da egon, argi uzten dio bere buruari, eta Continue Reading
Goizero seietako esnatzen da, ordutegi biologikoak behar bezala lana egiteari aspaldi utzi bazion ere. Esnatu eta geldirik egoten da, barne eguraldi parte bat bailitzan hezurrak zeharkatzen dioten karraska abesbatzari adi entzunez: belaunak lainotuta, zeharkako haizea aldakan, euria iragartzen duen eskumuturreko dardara arina. Ez dago gaixo, inoiz ez da egon, argi uzten dio bere buruari, eta besteei: gertatzen dena da urteen poderioz bere gorputzak ahots propioa duela jada. Dena den, bada barrutik erresumindu egiten duen zerbait: beldurra esaten zaion txingar txiki bat.
Sukaldeko irratia pizten duen bitartean bere buruari galdetzen dio zenbatetan gehiago prestatuko ote duen kafea senarra zenak erakutsi zion erritual bereziarekin: bi koilarakada kafe, kanela pixka bat eta isiltasuna lehen tantak erortzen hasi arte. Kafe eta kanelaren aromak sukaldetik haratago ere, bazter eta txoko guztiak konkistatzen ditu, eta une batez, finitutasunaren ziurtasunetik erreskatatzen du. “Egutegiari lapurtutako kafe katilu bakoitza denborari koska egitea da”, pentsatzen du, baina pentsamenduak ere, kafearen modura, zapore mikatza uzten dio.
Leihora ateratzen da. Auzoak nagiak kentzen ditu urruti entzuten den trafiko eta pertsiana hotsekin. Zerua begiratzen du: bere maindireen antzera kolorea galdu duen urdin ilunak dirau oraindik. Astelehenean arropa zuriarekin garbigailua jarriko duela pentsatzeak lasaitu egiten du, denborari beste koska bat: zahartzaroa eta heriotza etxeko lanen legea hausten ez dira atrebitzen. Eta alderantziz, arropak eskegitzeko sokak hutsik ikusteak hotzikara sortzen dio. Bakarrik eta abandonaturik dauden egurrezko pintzak berriro ere jaso ezin izateari beldurra dio.
Asteak daramatza etxeko objektu guztiak zerrendatzen, etorriko diren arkeologoentzat inbentarioa egiten duenaren antzera. Argazkiak antolatzen ditu hauen atzean izenak idatziz, ez du nahi etorkizunean argazkiko lagunei inork izen berriekin bataiatzea. Gogoko liburuetan ere oharrak sartzen ditu: “zortzigarren atalean agertzen den ilargiak lagundu ninduen alargundu nintzanean”. Tarteka barregarri sentitzen da, beste batzuetan ordea, ja berea ez den baso batean ogi-apurrak uzten dituen heroi klandestino gisa.
Gehien ikaratzen duena ez da hiltzeko unea, aurreko ezezaguntasuna da: buruak oraindik oroitzen duen soka arina; gorputzak ez du ja erantzuten eta munduak biraka jarraitzen du berari ezer esan gabe. Kezkatu egiten du bizatzara hari ikusezin batetik zintzilik geratzea, inor itzaltzea ausartzen ez den dir-dir egiten duen lanpara baten modura. Horregatik behartzen du bere burua egunero etxetik irtetera, parkeraino besterik ez bada, makulua eskuan, patuari oraindik nekatzeko eskubidea duela erakutsi nahian.
Iturri ondoko bankuan Martin eta Elisarekin egiten du topo. Martin udaletxeko langile ohia. Elisa alargundu berria, bere koloniak bioleta usaina du. Argiaren garestitzeaz edo tomateen prezioaz eztabaidan ari diren plantak egiten dituzte, baina hirurek ezkutatzen dute begiradan beldurrak setiatuta daudela. Elisak hautsiko du hesia eta aitortu egingo du bere ahots gozoarekin. Bere bakardadearen taupada hauskorra ez entzuteko irratia piztuta oheratzen dela. Ordutik berak ere berdina egiten du: gaueko musika ez da pentsamenduen akustika bezain oldarkorra.
Goiz batean, egongelako fikusa ureztatzean, beldurrak forma hartzen duela nabariko du. Bularrean ziztada bat, ez mingarria baina bai “agian gaur” pentsamenduak egiatasuna hartzeko. Sofan eseriko da, arnasa sakon hartu eta ingurura begiratuko du. Ezer ez da aldatzen, bera bakarrik. Orduan ustekabeko zerbait gertatzen da: ikararen ordez etxearekiko samurtasun kolpe bat jasaten du, ureztatu berri duen fikusarekiko, edan gabe duen lasaigarri katiluarekiko. Izan ere beldurra ere bada galduko duzunarekiko maitasuna. Egiaztapen horrek karga arintzen dio.
Hartzaile zehatzik gabeko gutun bat idazteko gogoa sortu zaio. Ez da testamentua, ez da agurra. Bizitza honetan egon denaren aipamen moduko bat, agian etorriko direnei ohar gisa. “Barre asko egin dut, negar baino gehiago. Kafea kanelarekin prestatzen zekien gizon bat maitatu dut. Beldurra izan dut, bai, baina opari hauskor baten modura besarkatu dut”. Sendo sinatzen du, tolestu eta fikusaren lur gainean uzten du, sustraiei itsatsita.
Gaur irratia oso baxu jarrita oheratzen da. Begiak ixtean beldurra bueltan da, hau, bere ohearen ertzean esertzen da, estutu gabe. Lekua egiten dio, eskua eskaini eta xuxurlatu egiten dio: “Geratu nahi baduzu, baina ez biharkoaz hitz egin”. Beldurrak, harrituta, tregua onartzen du. Bera Benitoren kantu bat entzuten lokartzen da, eta lehen aldiz denbora luzean ez du hileta eta ordulariekin amesten. Benitoren musikarekin dantzan ari diren esekitako maindire zuriekin egiten du amets, iraungitze datarik ez duen zeru urdin ilun izartu baten azpian.
