Magia
Maialenek arratsalde hartan mahaian zabalduta zegoen irinetan hatzarekin izarrak marrazten ari zela oroitu zuen: “magiarik ez dutenek esan ohi dizute zer egin zurearekin”. Ez, ez ziren izar prefektuak: punta luzeago bat, beste bat okertuta, bestea maukarekin ia ezabatuta. Baina punta guztiek zuten bere distira, berak bakarrik ikusten bazuen ere. Ama pasa zen bere atzetik. -Hasi Continue Reading
Maialenek arratsalde hartan mahaian zabalduta zegoen irinetan hatzarekin izarrak marrazten ari zela oroitu zuen: “magiarik ez dutenek esan ohi dizute zer egin zurearekin”.
Ez, ez ziren izar prefektuak: punta luzeago bat, beste bat okertuta, bestea maukarekin ia ezabatuta. Baina punta guztiek zuten bere distira, berak bakarrik ikusten bazuen ere. Ama pasa zen bere atzetik.
-Hasi al zara zure gauzekin? Horrek ez dizu jaten emango! -bota zion.
“Zure gauzak”. Horrela esaten zioten besteek berak bere bularrean baso izena zuen hari. Txikitatik jakin zuen bazegoela ate bat, berak bakarrik ikus zezakeen; eta honen atzean ahotsak, irudiak, irten nahi zuten hitzak. Baina besteek, bularraren erdian edozein unetan txinparta nabaritzen ez zutenek, ametsak tolestatzen zizkioten, maindireak tolestatzen den moduan: “Egizu fundamentuzko zeozer. Koadro bat margotu nahi baduzu, baina garesti salduko dena. Ipurtargiak asmakizuna dira!”
Eta beti berdinak ziren: nekatuta bizi direnak, errepide zuzenetan, lurrak ematen duen segurtasunari heltzen diotenak ertzera hurbildu gabe. Jende ona. Magiarik gabeko jendea.
Maialenek kasu egiten zien hasieran. Nork ez luke egingo “bizitza horrelakoa da” esaten badiote? Bere koadernoak gorde, ahopeka kantatzeari utzi zion erratza pasatzen zuen bitartean, idazlumari tinta morea kendu eta beltza bueltatu zion. Besteek bezala hitz egiten hasi zen, jendeari baietsi egiten zien uneoro, pertsona zentzudunen antzera “agian” esaten ikasi zuen.
Goiz batean aitarekin mendira joan zeneko hura oroitu zuen Agaunza erreka ertzean. Mendia, erreka nagia, lainoa zelaian itsatsita eta bere aitaren hitzak: “Zurea den hori beti izango duzu bila”. Eta lotsatu egin zen, ez arraroa izateagatik, bere buruari traizioa egiteagatik baizik.
Gau hartan, bakarrik sukaldean, irinaz betetako mahaira itzuli zen. Koaderno zaharra ireki zuen, egur heze usaina zuena, eta esaldia idatzi zuen armadura janzten duenaren moduan:
“Magiarik ez dutenek esan ohi dizute zer egin zurearekin”.
Astiro idatzi zuen, harrian zizelkatzen duenaren antzera. Eta azpian gehitu zuen: “Ez diot berriro ere nire iparrorratza utziko iparra irakurtzen ez dakienari.”
Hurrengo egunean mahaian lo aurkitu zuten. Eta jakina, betikoa entzun behar izan zuen.
-Denbora galtzen ari zara!
-Bizitza beste gauza serioago bat da!
-Duzun adinarekin…
Berak irribarre egin zuen. Orain bazekielako. Kontua ez zen ulertzen ez zutela: ezin zuten. Eta edozein aholku baino boteretsuago zena ulertu zuen: magia ez du azalpenik, bizi egiten da.
Ordutik, inork bizitzaren mapa azaldu nahi dionean, adi entzuten du, errespetuz; ondoren bere ate ikusezinera itzultzen da. Ireki, sartu, itxi eta ipurtargiak pizten ditu. Kanpoan berriketan jarraitzen dute… bera atean bestaldean, distira egiten du. Eta orduan ulertzen du: magia ez da ihesbide bat, erantzukizuna da.
