Aralarko patriarka
Artzain izatea zen Jeronimo Nazabal Etxeberriaren «betiko nahia». Aitonarekin eta gurasoekin ikasi zuen ogibidea, eta, egun, Aralarren urte gehien daramatzan artzaina da: «Urtero-urtero igo naiz».
Jeronimo Nazabal zaldibiarra, Aralarko Kutixao txabolan. // Argazkia: Aitor Garmendia Etxeberria Ardiak urduri daude. Negua Oiartzunen igarotzen du Jeronimo Nazabal Etxeberriaren (Zaldibia, Gipuzkoa, 1960) artaldeak, eta badakite, orain, Aralarko larreetara igotzekoak direla. Zaldiari soka batekin heldu, eta Aralarrera doan pistan barrena abiatu da Nazabal, 250 ardi inguru atzetik dituela. Atzerago doaz artzainaren seme-alabak eta hiru zakur.
Jeronimo Nazabal gurasoekin hasi zen Aralarrera igotzen. Aitona artzaina zuen, eta gurasoek ere ogibideari eutsi zioten: «Aita eta ama, biak etortzen ziren. Eskola amaitzen genuenean igotzen zen ama, eta guk ere han igarotzen genituen oporrak: ama, aita eta hiru neba-arrebak».
Erreportaje osoa Berria.eus webgunean.
