Azaroak 24
Urtero, azaroa iristean, nahi gabe etortzen zait burura. Hilabete berezia da niretzat. Ez egutegiak horrela esaten zuelako, aidean zerbait aldatzen delako baizik: hosto lehorren hotsa, egun labur horiek, tarteka gaztaina usaina giroan. Bulegoa, kafea, egitasmoak eta isiluneak partekatzen genituen garai hartako aroma, berak bere planak zuhurtziaz eta gogoberotasunez kontatzen zizkidenakoak. Gaur bere urtebetetzea da. Badakit Continue Reading
Urtero, azaroa iristean, nahi gabe etortzen zait burura. Hilabete berezia da niretzat. Ez egutegiak horrela esaten zuelako, aidean zerbait aldatzen delako baizik: hosto lehorren hotsa, egun labur horiek, tarteka gaztaina usaina giroan. Bulegoa, kafea, egitasmoak eta isiluneak partekatzen genituen garai hartako aroma, berak bere planak zuhurtziaz eta gogoberotasunez kontatzen zizkidenakoak.
Gaur bere urtebetetzea da. Badakit egutegiari begiratu ere egin gabe. Badakit, gosaltzen dudan bitartean, hutsune arin hori sentitu dudalako, liburu bat erosteko bultzada sentitu dudanean. Beti oparitzen nion bat. Ohitura nuen: gustatuko zitzaion zerbait aukeratzen nuen; tarteka poesia, prosa edo jakizu, zerbaitek atentzioa deitzen zidalako izenburuan edo liburuaren azalean. Berak irribarrez irekitzen zuen, orrialdeak usainduz bidaia berri baten atarian balego bezala.
Baina aspaldi ez dugu elkar ikusten. Bizitzak berea egin zuen: amaitzen diren bideak, dramatismorik gabe banatzen diren etorkizunak, halabeharrezko naturaltasunaz topo egiteari utzi genion; trenbide berdinean bidea egin ondoren betirako banatzen diren bi bagoien antzera.
Baina gaur bezalako egunetan itzuli egiten da. Ez bera, bere oihartzuna baizik: zerbaitek harritzen zuenean egiten zuen barrea, hitzegiten zuenean jendea begiratzeko zuen modua, tontakeriak esanagatik ere entzuteko zuen jarrera sosegatua.
Gaur liburudenda batetik pasa naiz. Asmorik gabe sartu naiz, eskuek lehen naturaltasun osoz egiten zutena egin zezaten. Pasabideak zeharkatu ditut, liuruen bizkarrak laztanduz, kontrazalak irakurriz, bilatu gabe bilatuz. Apal batean nabarmenduta liburu bat, “Galtzearen artea”, Elizabeth Bishopena, azala urdina eta garbia. Ausaz ireki eta irakurri dut: “galtzearen artea ez da dominatzen “.
Berehala itxi behar izan dut liburua. Ziur nengoen aurten hori oparituko niola.
Une batez idaztea pentsatu dut. “Zorionak!” xume bat. Baina ez dut egin. Ez galdetu zergatik, urtero egin izan nuen, ez dakit, zerbait desberdina sentitu dut. Badira maitasunak, azalean itzaltzen badira ere, errautsen azpian txingarra bezala irauten dutenak, eta batek putz eginez gero, forma hautsi eta ke bihurtzen direnak.
Horrela ba, libururik gabe irten naiz liburudendatik. Berokia leporaino lotu eta oinez jarraitu dut azaroko hotzetik babestuz. Bera ere berdin doala imajinatu dut, bere herriko kaleren batetik irrifarrez bere urtebetetzea delako, edo terraza batean albisteak irakurtzen, edo baten batek zoriondu du eta hari erantzunez.
Eta orduan gauza oso errazaz konturatu naiz: ez dago zertan liburu bat oparitu zoriontzeko. Horrela oroitzearekin nahikoa da, une horretan, esker onez. Badirelako inoiz galtzen ez diren pertsonak. Oroitzapenen liburutegian apalez aldatzen dira solik, eta tarteka, airean hosto lehor eta gaztaina usaina eguna labur horietan somatzen denean, berriro bere tokia berreskuratzen dute, isilik, ukigabeak, maitatuak.
