Joseba Beloki txirrindulari ohiak zabaldu du ziriko denboraldia ofizialki, gaur, Ataunen. Sagar uzta txarrak baldintzatu du ekoizpena. Sagardoa alkohol gehiagorekin eta koloretsuagoa etorri da.
Aurreko astean Usurbilen aurkeztu zuten Eusko Label ziurtagiridun sagardo motarekin merkatuan Goierriko ekoizle bakarra sartuko da oraingoz, Ataungo Urbitarte. Eskualdean sei sagardotegi daude sagardoa eurek egiten dutenak, eta gehienak zalantzati daude ziurtagiri horren baldintzekin. Izan ere, sagardoa Eusko Label izanarekin nabarmenduta merkaturatu ahal izateko erabilitako oinarrizko gai guztiak Araba, Bizkai edo Gipuzkoako sagastietakoa izan behar du. Baldintza horrekin azaldu dute kezka sagardogile goierritar gehienek. Denek aitortu dute ahal denean bertako sagarra erabiltzen dutela, baten batek «aspalditik eta beti» ere bai, baina sagastien bi urtean behingo zikloagatik ezinezko iruditzen zaie ekoizpena hemengo sagastien uztaren arabera mantentzea. Labeldun sagardoa ekoizteak, hala ere, ez du esan nahi sagardotegiak sortzen duen sagardo guztiari aplikatu behar zaionik baldintza hori. Loteak desberdindu daitezke, eta jabeak izendatutako eta administrazioak kontrolatutako barrika jakinak aparta litezke. Eusko Labelean sartu direnek bertako produktua –sagarra eta sagardoa– nabarmendu eta goratu beharra dagoela defenditu dute. Orain arte bezala segi Eusko Labelen aurretxoan Gorenak marka ere aurkeztu zuten, kalitate kontrolak egindako sagardoa baina ez derrigorrez bertako sagarrarekin. «Oraindik ez dugu garbi ikusten baten ala bestearen aldeko bidea hartu, ez dugu erabaki. Eusko Labelen sartzeko baldintzak betetzen ditugu, eta edozein unetan sar gaitezke, baina ez dugu argi ikusten. Aurten dena bertako sagarra erabili dugu; [...]
Uda partean otordu on bat laguntzeko ez dago sagardoa bezalakorik. Goierrin, edari horren sorreratik bukaeraraino, prozesu osoa ezagutzeko aukera dago. Igartubeiti baserri museoan garai bateko dolare-baserrietan sagardoa nola egiten zen ikusi daiteke. Eta ondoren, zer hoberik prozesu horren emaitza sagardotegi batean probatzea baino, txuleta eder batekin batera.
Goierriko sagardo denboraldia abian da dagoeneko. Sagardotegi gehienak asteburuan zabalduko dituzte.
Hedabide gehienek Astigarraga eta Hernaniko txotx irekierak hizpide izaten badituzte ere, Goierri ...
Anton Crehuetek 1992. urteko Santa Ana aldizkarirako idatzitako artikulu bat dago erreportaje honen oinarrian. Bigarren Errepublika Garaian, 1930 eta1935 urteen artean, Ordizian zeuden sagardotegien bilketa lana egin zuen, artean bizirik zeuden lekukoei tartea egin eta garai hartako herri-bizitzaren zertzeladak emanez. Crehuetek dioenez, sagardo produkzio «oparoa» egiten zen urte haietan Ordizian, eta denera 11 sagardotegi zeuden, gehienak kale-etxeetan. Txikiteorako eta bilgunerako tokiak ziren, egungo tabernen ordezko, gehitxo esatea ez bada behintzat. Baina sagardotegiek ibilera txukuna izan zezaten, sagastiak ere behar ziren, eta zeregin horretan Gipuzkoako Foru Aldundiak lagundu zuen 36ko gerra lehertu zen arte. Diputazioaren guardak baserriz baserri ibiltzen ziren sagastiak eta haietan egindako txertaketak kontrolatzen. Gerrak, ordea, sagastien ahanztura eta txikizioa ekarri zuen, eta gerra ondorenak, berriz, miseria. «Goseak bazaude, edateko gogorik ez». Crehuetek dioenez, sagardozale beteranoen ohiko esaldia izaten zen hori. Ausartu ere ausartu zen datuak biltzen, eta 1931 eta 1932 urteetako sagardo produkzioa taula batean jaso zuen, datu aipagarriak utziz. Esaterako, urte batetik bestera sagardoa egiteari utzi zioten etxe batzuk, eta jarraitu zutenek produkzioa jaitsi zuten. Ordizian ere behera egin zuen biztanle kopuruak, eta beherakada hori mundu mailako industria krisiarekin bat dator, bai produkzioan eta baita demografian ere. Arana, lehena eta azkena Eugenio Arana Intxaustik 1888an Euskal Herria [...]