«Sakrifizio asko egin behar izaten dira eskiatzaile izateko»
Egungo euskal eskiatzailerik nabarmenetako bat da Garitano, etorkizunean zeresana emango duena. Oso gaztetan hautatu zuen eskia. Azkeneko urteetan Espainiako selekzioan dabil.

Argentinan entrenatzen dabil June Garitano eskiatzailea (Urretxu, Gipuzkoa, 2004). Iragan denboraldian Espainiako Txapelketa irabazi zuen, eta antzera jarraitu nahi du aurten. Gogotsu dago sasoi berrirako. Eskien gainean azaltzen duen trebetasun berberarekin mintzo da bere etorkizunaz.
Nola daramazu denboraldiaurrea?
Egia esan, oso ondo. Maiatzean, ekainean eta uztail hasieran entrenamendu fisikoak izan nituen denboraldia prestatzeko, eta ondoren Argentinara etorri nintzen hogei egun eskiatzera. Abuztuan, berriro etxera itzuli nintzen, eta orain berriz Argentinan nago. Entrenamenduak oso ondo doaz, ondo ari naiz entrenatzen.
Zertan datza eskiatzaile baten sasoia hasi aurreko lana?
Lehenengo, entrenamendu fisikoak egiten ditugu indarra hartzeko. Gutxi gorabehera bi hilabetez aritzen gara gimnasioan entrenatzen, elurretara joan baino lehen. Ondoren, eskiatzen hasten gara, eta, aldi berean, entrenamendu fisikoekin segitzen dugu arratsaldeetan. Halere, eskiatzen jartzen dugu indar handiago. Urritik aurrera, eskiatzeari garrantzi handiagoa ematen zaio, eta baldintza exijenteagoak ezartzen ditugu. Azaro erditik aurrera lehiatzen hasten gara, baina oraindik ere arratsaldeetan entrenamendu fisikoak ditugu. Entrenamendu horiekin maiatzaren bukaeran hasi nintzen, eta elurretan, uztail erdian.
Zer egiten zaizu gogorrena lehiatzen hasi aurretik?
Entrenamendu fisikoak neure kabuz egitea. Madrilen egonaldia izaten genuen, astelehenetik ostegunera, denak elkarrekin entrenatzeko. Asteburuan bakoitza bere etxera itzultzen zen, eta bi astetik behin astebeteko atsedena ematen ziguten, bakoitzak etxean bere gisara entrenatzeko. Gogorrena bakarrik entrenatzea egiten zaidala esango nuke, ez baituzu inor zirikatzeko.
Kirol ibilbidea oso umetan hasi zenuen zuk. Jokatutako lehen proba irabazi egin omen zenuen.
Gogoan dut izugarrizko hotza egiten zuela Formigalen [Aragoi, Espainia]. Egun haietan Paloma izeneko neska bat zegoen han. Nahiko ona zen, eta nik harekin argazki bat atera nahi nuen, erreferente bat zelako niretzat. Orduan, gainera, aitarekin apustuak egiten nituen, eta esan zidan lasterketa bat irabazten nuenean Nintendo bat erosiko zidala. Denon harrigarri, lasterketa irabazi nuen, eta, noski, Nintendo oparitu zidaten. Gurasoak ere harritu egin ziren irabazi nuenean. Ez genuen espero. Esan zidaten, agian, ez zela berriz errepikatuko. Baina, hala ere, aitarekin beste apustu bat egin nuen. Hurrengo asteburuan ere beste lasterketa bat irabazi nuen, eta jolas bat bezala dut gogoan garai hura.
Elkarrizketa osoa Berria.eus webgunean.